Strona główna
O nas
Św. ojciec Dominik
Św. Katarzyna ze Sieny
Bł. Imelda
Inni nasi święci
Czytelnia
Kontakt z nami
Linki
Galeria
Rozważania


MODLITWA JUBILEUSZOWA
na 800-lecie Zakonu


Boże, Ojcze miłosierdzia,
który powołałeś św. Dominika
na pełnego wiary
wędrownego kaznodzieję
i głosiciela łaski;
wylej na nas
Ducha Chrystusa Zmartwychwstałego,
abyśmy przygotowując się
do Jubileuszu Zakonu,
wiernie i z radością głosili
Ewangelię pokoju.

Przez Chrystusa, Pana naszego.
Amen.
Reguła fraterni kapłańskich św. Dominika
Reguła Fraterni Kapłańskich
Świętego Dominika

Spis treści


WSTĘP
ROZDZIAŁ I - Charakter i życie fraterni kapłańskich
     Profesja w Zakonie św. Dominika
     Źródła uświęcenia
     Życie eklezjalne i wspólnotowe
ROZDZIAŁ II - Struktura i zarząd fraterni kapłańskich
     Przyjęcie do fraterni i profesja
     Fraternie i ich zarząd


Tekst uchwalony przez Kapitułę Generalną Zakonu Kaznodziejskiego w Tallagh w roku 1971, opublikowany w Acta Capituli Generalis 1971 (appendix V, s. 140), zatwierdzony przez Kongregację Zakonów i Instytutów Świeckich na okres próbny dnia 27 kwietnia 1978 (prot. 12235/63/D.37).
Przedruk z tłumaczenia polskiego - Warszawa, 1981 r.

Niniejszym zatwierdzam polskie tłumaczenie Reguły Kapłańskich Fraterni III Zakonu dominikańskiego.
Przekazując Regułę do użytku we fraterniach kapłańskich, życzę wszystkim Drogim Braciom Kapłanom wielu łask Bożych, stałego postępu w łasce powołania kapłańskiego i w duchowości dominikańskiej.

o. Michał Mroczkowski OP
Prowincjał

Warszawa, 20 kwietnia 1981 r.




REGUŁA FRATERNI KAPŁAŃSKICH ŚW. DOMINIKA

WSTĘP


Kapłani, tworzący w łonie Kościoła osobną grupę, nie oddzieleni jednak od świata, na mocy swego powołania i święceń całkowicie poświęceni dziełu zbawienia przez sprawowanie posługi kapłańskiej, "są świadkami i szafarzami innego życia niż ziemskie" (DK 3).

Z tego tytułu są oni szczególnie obowiązani nie upodabniać się do tego świata (Rz 12, 2) i dążyć ze wszystkich sił do zdobycia doskonałości ewangelicznej. W ten sposób będą coraz bardziej upodobniali się duchowo do Chrystusa i stawali się żywymi narzędziami Jego wiecznego kapłaństwa dla budowania Jego Kościoła w świecie (DK 12).

Ci zaś, którzy poruszeni tchnieniem nadprzyrodzonej łaski przyłączają się do Zakonu św. Dominika i żyją w nim według Reguły doskonałości, dostosowanej do ich stanu, zrzeszając się w specjalnych wspólnotach, zwanych "Fraterniami Kapłańskimi św. Dominika", przyjmują na siebie nowy obowiązek dążenia do większej doskonałości wobec Boga i świata.

Razem ze szczególną łaską sakramentu kapłaństwa, która dopomaga im do godnego sprawowania aktów świętego posługiwania (DK 12), otrzymują nowe moce duchowe na mocy profesji, która czyni z nich członków Rodziny Dominikańskiej i daje udział w łasce i misji Zakonu, ku pożytkowi - rzecz jasna - Kościoła miejscowego i powszechnego.

Zakon zaś udziela im duchowych pomocy i kieruje ku właściwej im świętości, pozostawia im jednak zupełną wolność w całkowitym oddaniu się posłudze Kościołowi miejscowemu pod jurysdykcją własnego Biskupa.



    1. Kapłani, którzy wstępują do Zakonu, aby należeć do Rodziny Dominikańskiej, "niech starają się uformować własną osobowość w duchu św. Dominika" i "dążyć do doskonałego życia apostolskiego" (Reguła III Zakonu o. Theisslinga, pkt. 8 i 21), tak by przez nieustanną kontemplację Boga, która z gorliwą modlitwą i dobrowolnym ubóstwem łączy ustawiczne studium nauki świętej, posiedli mocną wiarę i apostolskiego ducha, troszcząc się o zbawienie "wszelkiego stworzenia" (Mk 16, 15) "aż po krańce świata" (Dz 1, 8).
    2. Po Apostołach mamy wspaniały przykład w osobie św. Dominika, "najświętszego kapłana Bożego" (modlitwa bł. Jordana z Saksonii do św. Dominika), który "dzień dawał bliźnim, noc Bogu" i "ze wszystkich sił oraz z największą gorliwością starał się o dusze, które mógłby zdobyć dla Chrystusa, a było w jego sercu przedziwne i wprost niewiarygodne pragnienie zbawiania dusz" (Libellus bł. Jordana o początkach Zakonu Kaznodziejskiego, 105 i 34).

  2. Pomni na wzniosłość swego powołania, kapłani św. Dominika "niech się poświęcają przede wszystkim głoszeniu słowa i nauczaniu" (1 Tm 5, 17), "wierząc w to, co w prawie Bożym rozważając czytali, nauczając tego, w co uwierzyli, naśladując, czego nauczali" (KK 6), by byli ludu "prawdziwymi wychowawcami w wierze" (DK 28) i głosicielami Ewangelii w świecie.

  3. Ponieważ z samego obowiązku pasterskiego żyją wśród świata, niech wyrabiają w sobie te cnoty, które uczynią ich posługę u ludzi wiarygodną, a mianowicie "dobroć, szczerość, moc i stałość ducha, ustawiczną troskę o sprawiedliwość, uprzejmość" (DK 3), wielkoduszność oraz wszystko to, co czyni ich przed ludźmi godnymi miłości w Panu (Flp 4, 8): tak by można było powiedzieć o nich to, co zostało powiedziane o św. Dominiku: "Wszystkich ludzi przyjmował szerokim sercem miłości, a ponieważ wszystkich miłował, przez wszystkich był kochany. Uważał za właściwą sobie cechę radować się z radującymi, płakać z płaczącymi (Rz 12, 15), a zawsze pełen miłości, oddając się cały dla zbawienia bliźnich" (Libellus 107).

    1. Kapłani, którzy trwając w swym postanowieniu zdecydowali się iść śladami św. Dominika celem ściślejszego zjednoczenia się z Chrystusem-Kapłanem, składają w swoim czasie profesję w Zakonie.
    2. Przez ten akt, płynący z żywej wiary i głębszej świadomości otrzymanego chrztu i święceń kapłańskich, przyrzekają oddać swój tryb życia specjalnej regule doskonałości i stają się synami św. Dominika.
    3. Niech starają się, świadomi złożonej profesji, w miarę swych sił wieść życie w duchu rad ewangelicznych i błogosławieństw, współpracując w ten sposób z łaską otrzymaną przez włożenia rąk.
    4. Ci zaś, którzy, poruszeni pragnieniem pełniejszej konsekracji siebie, chcą realizować rady ewangeliczne przez trzy śluby, będą mogli to uczynić swobodnie i w formie prywatnej.


    Profesja w Zakonie św. Dominika

    1. Profesja w Zakonie św. Dominika pobudza do praktyki głębszego ducha ubóstwa, tak że kapłani żyjący w świecie i uznający "ludzkie wartości i dobra stworzone za dary Boże" (DK 17), potrafią jednak używać ich roztropnie i stosowanie do celów swego duszpasterskiego posługiwania. W ten sposób będą mogli dojść do "praktykowania dobrowolnego ubóstwa, przez które wyraźniej upodobnią się do Chrystusa i staną się bardziej chętni do świętej posługi" (DK 17).
    2. Profesja w Zakonie św. Dominika pozwala im zrozumieć i przeżyć wzniosłą łaskę celibatu, który jest "znakiem i zarazem bodźcem pasterskiej miłości oraz szczególnym środkiem duchowej płodności w świecie" (DK 17), co więcej, żywym argumentem na rzecz przyszłego życia, które głoszą w przepowiadaniu słowa.
    3. Profesja w Zakonie św. Dominika pomaga im również w zdobywaniu pełnej świadomości hierarchicznej więzi z Biskupem i Papieżem, udoskonalając w ich sercach prawdziwe posłuszeństwo, przez które "czczą w nich autorytet Chrystusa, Najwyższego Pasterza". Jest ono darem w służbie Kościoła i szczerą uległością wobec Jego nauczania.


    Źródła uświęcenia

  6. Główne źródła, z których kapłani św. Dominika czerpią swój rozwój duchowy oraz wzrost kontemplacji i ducha apostolskiego, są następujące:
    • święte czynności, jakie codziennie spełniają w swoje duszpasterskiej posłudze, byleby je wykonywali w należyty sposób, z większą gorliwością, w łączności z Biskupem i innymi kapłanami (DK 13) oraz z całym Zakonem Dominikańskim, którego stali się członkami
    • Słowo Boże wewnętrznie przyjęte z wiarą, przez prywatną lekturę i publiczne czytanie Pisma świętego, przez nie stają się uczniami Boskiego Mistrza i Mądrości Bożej, zdolnymi głosić Słowo w mocy Bożej (2 Kor 4, 7; DK 13)
    • codzienne i godne składanie Ofiary Mszy św., która łącząc ich z tajemnicą śmierci Pana, zachęca także do umartwiania uczynków ciała, jak i do ofiarowania samego siebie samych za powierzoną sobie owczarnię (1 J 3, 16; DK 13)
    • codzienne i pobożne odmawianie brewiarza jednoczy ich z wzniosłą modlitwą Chrystusa i Kościoła za świat (DK 13); kapłani św. Dominika mogą się posługiwać kalendarzem dominikańskim, aby w jedności z całym Zakonem mogli lepiej modlić się i pełniej uczestniczyć w łaskach i zasługach Zakonu
    • codzienny dialog z Chrystusem, za przykładem św. Dominika, o którym czytamy, że "zawsze rozmawiał z Bogiem lub o Bogu" (Akta kanonizacyjne) oraz że "w godzinach nocnych nikt nie był od niego gorliwszy w czuwaniach i wszelkiego rodzaju błaganiach", a także "miał stały zwyczaj przebywania w nocy w kościele... Modlił się więc w nocy i trwał na czuwaniu" (Libellus 105-106). Niech oddają się codziennej medytacji oraz przynajmniej raz na miesiąc praktykują duchowe skupienie (DK 18).
    • praktyka częstej i owocnej spowiedzi świętej dla nawrócenia serca, z codziennym rachunkiem sumienia, ponadto "niech wysoko sobie cenią kierownictwo duchowe" (DK 18).
    • studium Pisma świętego, Ojców Kościoła i teologii, zwłaszcza tej, którą tak jasno i głęboko wyłożył św. Tomasz z Akwinu
    • nabożeństwo do Bogurodzicy Dziewicy, które w naszym Zakonie wyraża się szczególnie w odmawianiu Różańca św., pojętego jako kontemplowanie wraz z Maryją tajemnic zbawienia: życia, śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. Temu prostemu, lecz mądremu i wzniosłemu sposobowi modlitwy niech kapłani św. Dominika pozostaną zawsze wierni.
    • specjalne nabożeństwo do św. Ojca Dominika i wytrwałe naśladowanie jego niezwykłego przykładu świętości życia, ducha apostolskiego i gorliwości o zbawienie dusz: jego żarliwej modlitwy, kontemplacji, skupienia ducha i stałej więzi z Bogiem; szczególnie także nabożeństwo do św. Katarzyny Sieneńskiej, sławnej córki Zakonu, wiernej sługi i doktora Kościoła, a równocześnie niebieskiej Patronki całego III Zakonu Dominikańskiego; wreszcie nabożeństwo do wszystkich świętych i błogosławionych Zakonu wraz z naśladowaniem ich przykładu


    Życie eklezjalne i wspólnotowe

  7. Mając stale przed oczyma swoją powszechną misję, "niech kapłani pamiętają o serdecznej trosce o wszystkie Kościoły" i dlatego w łączności z Biskupem niech zawsze będą "gotowi udać się tam, gdzie będzie wymagała pasterska konieczność" (DK 10).

  8. Wzrastając ustawicznie w ścisłej więzi ze swoim Biskupem, niech kapłani starają się otaczać go stałą miłością, niech dzielą z nim troski oraz radości dzieł apostolskich oraz wielkodusznie i wiernie z nim współpracują (DK 7). Przykład św. Dominika niech również pod tym względem stoi przed oczyma naszych kapłanów, bowiem św. Patriarcha przez całe życie apostolskie żywił w sercu szczególny szacunek wobec św. hierarchii.

    1. Ponieważ dzięki wspólnocie święceń kapłańskich i misji w Kościele "wszyscy kapłani są związani między sobą głębokim węzłem braterstwa sakramentalnego" i tworzą wokół swego Biskupa "jedno grono kapłańskie" (DK 8), dlatego należy do wszystkich kapłanów, czy to zakonnych, czy to diecezjalnych, odnosić się jako bracia w kapłaństwie ze szczerą miłością i służyć sobie wzajemnie pomocą zarówno w modlitwie, jak i w pracy apostolskiej, "aby wspólnie pracować dla prawdy" (3 J 8).
    2. Kapłani zaś, którzy składają profesję według reguły św. Dominika, nawet jeśli nie żyją we wspólnocie zakonnej, niech jednak nie zapominają, że stanowią część Rodziny Dominikańskiej i należą do specjalnego braterstwa. Braterstwo to powinno być zawsze żywe i uzewnętrzniać się w okresowych regularnych zebraniach: niekiedy niech się spotykają również z braćmi dominikanami, którzy na pewno chętnie i radośnie przyjmować ich będą w swoich konwentach i domach oraz podzielą się z nimi również w ten widzialny sposób łaskami i dobrami Zakonu.

    1. Kapłani należący do fraterni niech utrzymują serdeczne i częste kontakty również z innymi członkami laikatu dominikańskiego, złączeni z nimi wspólnym, opartym na chrzcie świętym, powszechnym kapłaństwem. "Niech uznają godność katolików świeckich i właściwy im udział w misji Kościoła" (DK 9). Niech chętnie wsłuchują się w ich opinie i dążenia, aby łatwiej rozpoznać znaki czasu. Niech także roztropnie zlecają im zadania wymagające zaufania dla dobra Kościoła, niech starają się we wszystkim być w pokoju i zgodzie. Jednakże niech nie przestają spełniać wobec nich swego właściwego posłannictwa, a mianowicie kierownika i nauczyciela. Co więcej, niech będą zarazem gorliwymi obrońcami i głosicielami prawdy, aby wierni nie byli miotani różnymi wiatrami nauk (KD 9; Ef 4, 14). Wspaniałym przykładem obrońcy i głosiciela prawdy jest dla nas sam św. Ojciec Dominik i Zakon przez niego założony.
    2. Kapłani, stanowiący część Rodziny Dominikańskiej, niech w miarę możności będą tymi, którzy ożywiają wiarą fraternie świeckie i niech nimi kierują, niech je pouczają i prowadzą na drodze doskonałości oraz pociągają do Chrystusa słowem i przykładem, pozostawiając im wszakże należną swobodę i samodzielność, jaka im przysługuje i jest przyznana zgodnie z ich statutami.




    11. Przyjęcie do fraterni i profesja

  11. O przyjęciu do fraterni kapłańskiej św. Dominika decyduje zgoda większości jej Rady.

    1. Kapłanów przyjmuje się do Zakonu specjalnym świętym obrzędem (obłóczyny), którym rozpoczyna się nowicjat; trwa on normalnie jeden rok, chyba że ze słusznej przyczyny przełożony Zakonu udzieli w tej sprawie dyspensy.
    2. Po zakończeniu tego okresu przygotowawczego, koniecznego dla poznania i zgłębienia ducha Zakonu św. Dominika, kapłanów dopuszcza się do profesji za uprzednią zgodą większości Rady Fraterni.
    3. Nowicjatu nie można ważnie przedłużyć ponad dwa lata.

    1. Na mocy profesji, przyjętej i zatwierdzonej w imieniu Kościoła i Zakonu, kapłani stają się w pełni i ostatecznie członkami Rodziny Dominikańskiej i mają udział w jej dobrach duchowych.
    2. Przy składaniu profesji należy używać następującej formuły:

      Na cześć Boga Wszechmogącego, Ojca i Syna, i Ducha Świętego, Błogosławionej Maryi Dziewicy i św. Ojca Dominika, ja, N.N., wobec ciebie, ojcze N.N., w zastępstwie Generała Zakonu Braci Kaznodziejów, składam profesję i oświadczam, że chcę żyć według Reguły Fraterni Kapłańskich św. Dominika aż do śmierci.

  14. W wyjątkowych okolicznościach, kiedy wyższy przełożony Zakonu uzna to za słuszne, niektórzy kapłani mogą być przyjęci prywatnie, tzn. poza miejscową fraternią. Nazwiska ich należy wpisywać do osobnej księgi.

    Fraternie i ich zarząd

    1. Kapłani św. Dominika w poszczególnych miejscowościach są zwykle przyjmowani do miejscowej fraterni, tj. różnych miast, dekanatów, diecezji. Mają one odbywać swoje regularne zebrania okresowe.
    2. Na założenie fraterni kapłańskiej musi dać zgodę Ordynariusz diecezji.
    3. Zaleca się bardzo, by w każdej prowincji Zakonu kapłani, przyjęci prywatnie do Zakonu, grupowali się w pewnego rodzaju fraternie i spotykali się przynajmniej raz do roku.

    1. Fraternie kapłańskie św. Dominika są złączone z Zakonem i w sprawach dotyczących ich postępu w życiu dominikańskim zależą od wyższych przełożonych Zakonu, to znaczy od Prowincjała terytorium, na którym fraternie są ustanowione, oraz od Generała Zakonu, jako najwyższej głowy Rodziny Dominikańskiej i następcy św. Dominika. Generał troszczy się jednak o wszystkie fraternie przez swego Promotora Generalnego, a Prowincjał przez swego Promotora Prowincjalnego, który od czasu do czasu je wizytuje, rozwijając w nich ducha życia dominikańskiego.
    2. Obrzędowi obłóczyn i profesji zazwyczaj przewodniczą przełożeni zakonni lub ich delegaci.

    1. Każdą fraternią zarządza przeor ze swoją Radą.
    2. Przeor zwołuje zebrania Rady fraterni oraz im przewodniczy, utrzymuje kontakt z przełożonymi Zakonu, dopomaga członkom fraterni do postępu duchowego i troszczy się o wierne zachowanie przyjętej Reguły.

    1. Rada, o której mowa, jest wybierana na trzy lata większością głosów członków fraterni, którzy złożyli profesję.
    2. Wybrani w ten sposób radni wybierają następnie większością głosów ze swego grona Przeora. Wybór ten ma być potwierdzony przez Prowincjała, po uprzednim wysłuchaniu zdania Promotora.
    3. Przeor ze swoją Radą ustala liczbę radnych, jak również częstotliwość zebrań, sposób ich przeprowadzania, określa czas, częstotliwość i trwanie ćwiczeń duchowych, modlitwy za zmarłych braci, jak również wszystko, co dotyczy życia i rozwoju fraterni, a co nie zostało szczegółowo określone w tej Regule. W tym wszystkim należy zawsze zasięgać opinii Promotora.

    1. W prowincji zakonnej, w której istnieje więcej fraterni kapłańskich, prowincjał może mianować - po zasięgnięciu zdania Promotora - jakiegoś kapłana, odpowiedzialnego za wszystkie fraternie. Jeśli z jakiejkolwiek racji okaże się to niemożliwe, Promotor zajmie się tym osobiście.
    2. Wspomniany kapłan odpowiedzialny za fraternie, razem z Promotorem, ma za zadanie troszczyć się o fraternie Prowincji, starać się o wzrost wszystkich fraterni kapłańskich, utrzymywać stałą łączność z przełożonym prowincjalnym Fraterni Świeckich św. Dominika. Może również brać udział w zebraniach Rady Prowincjalnej Fraterni Świeckich, razem z Promotorem i Przewodniczącym, utrzymując w ten sposób braterską wspólnotę między kapłanami i członkami laikatu dominikańskiego.
    3. To, co wyżej powiedziano o organizacji prowincjalnej fraterni, dotyczy również organizacji w skali krajowej i międzynarodowej.

    1. Ażeby kapłani św. Dominika przyjęli swe zobowiązania "nie jako niewolnicy pod prawem, ale jako wolni pod łaską" (Reguła św. Augustyna), stwierdza się, że poszczególne przekroczenia Reguły nie stanowią winy moralnej.
    2. Przełożeni fraterni, należący do Zakonu, mogą prawomocnie dyspensować z poszczególnych przepisów Reguły czasowo lub na stałe, o ile uznają to za słuszne.
    3. Prowincjał ma władzę uprawomocnienia nieważnie dokonanych aktów fraterni, zwłaszcza odnośnie przyjęcia do niej i profesji.