MODLITWA JUBILEUSZOWA na 800-lecie ZakonuBoże, Ojcze miłosierdzia, który powołałeś św. Dominika na pełnego wiary wędrownego kaznodzieję i głosiciela łaski; wylej na nas Ducha Chrystusa Zmartwychwstałego, abyśmy przygotowując się do Jubileuszu Zakonu, wiernie i z radością głosili Ewangelię pokoju. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen. |
Reguła fraterni kapłańskich św. Dominika
Reguła Fraterni Kapłańskich Świętego Dominika
Spis treści
WSTĘP
ROZDZIAŁ I - Charakter i życie fraterni kapłańskich
Profesja w Zakonie św. Dominika
Źródła uświęcenia
Życie eklezjalne i wspólnotowe
ROZDZIAŁ II - Struktura i zarząd fraterni kapłańskich
Przyjęcie do fraterni i profesja
Fraternie i ich zarząd
Tekst uchwalony przez Kapitułę Generalną Zakonu Kaznodziejskiego w Tallagh w roku 1971, opublikowany w Acta Capituli Generalis 1971 (appendix V, s. 140), zatwierdzony przez Kongregację Zakonów i Instytutów Świeckich na okres próbny dnia 27 kwietnia 1978 (prot. 12235/63/D.37).
Przedruk z tłumaczenia polskiego - Warszawa, 1981 r.
Niniejszym zatwierdzam polskie tłumaczenie Reguły Kapłańskich Fraterni III Zakonu dominikańskiego.
Przekazując Regułę do użytku we fraterniach kapłańskich, życzę wszystkim Drogim Braciom Kapłanom wielu łask Bożych, stałego postępu w łasce powołania kapłańskiego i w duchowości dominikańskiej.
o. Michał Mroczkowski OP
Prowincjał
Warszawa, 20 kwietnia 1981 r.
REGUŁA FRATERNI KAPŁAŃSKICH ŚW. DOMINIKA
WSTĘP
Kapłani, tworzący w łonie Kościoła osobną grupę, nie oddzieleni jednak od świata, na mocy swego powołania i święceń całkowicie poświęceni dziełu zbawienia przez sprawowanie posługi kapłańskiej, "są świadkami i szafarzami innego życia niż ziemskie" (DK 3).
Z tego tytułu są oni szczególnie obowiązani nie upodabniać się do tego świata (Rz 12, 2) i dążyć ze wszystkich sił do zdobycia doskonałości ewangelicznej. W ten sposób będą coraz bardziej upodobniali się duchowo do Chrystusa i stawali się żywymi narzędziami Jego wiecznego kapłaństwa dla budowania Jego Kościoła w świecie (DK 12).
Ci zaś, którzy poruszeni tchnieniem nadprzyrodzonej łaski przyłączają się do Zakonu św. Dominika i żyją w nim według Reguły doskonałości, dostosowanej do ich stanu, zrzeszając się w specjalnych wspólnotach, zwanych "Fraterniami Kapłańskimi św. Dominika", przyjmują na siebie nowy obowiązek dążenia do większej doskonałości wobec Boga i świata.
Razem ze szczególną łaską sakramentu kapłaństwa, która dopomaga im do godnego sprawowania aktów świętego posługiwania (DK 12), otrzymują nowe moce duchowe na mocy profesji, która czyni z nich członków Rodziny Dominikańskiej i daje udział w łasce i misji Zakonu, ku pożytkowi - rzecz jasna - Kościoła miejscowego i powszechnego.
Zakon zaś udziela im duchowych pomocy i kieruje ku właściwej im świętości, pozostawia im jednak zupełną wolność w całkowitym oddaniu się posłudze Kościołowi miejscowemu pod jurysdykcją własnego Biskupa.
-
- Kapłani, którzy wstępują do Zakonu, aby należeć do Rodziny Dominikańskiej, "niech starają się uformować własną osobowość w duchu św. Dominika" i "dążyć do doskonałego życia apostolskiego" (Reguła III Zakonu o. Theisslinga, pkt. 8 i 21), tak by przez nieustanną kontemplację Boga, która z gorliwą modlitwą i dobrowolnym ubóstwem łączy ustawiczne studium nauki świętej, posiedli mocną wiarę i apostolskiego ducha, troszcząc się o zbawienie "wszelkiego stworzenia" (Mk 16, 15) "aż po krańce świata" (Dz 1, 8).
- Po Apostołach mamy wspaniały przykład w osobie św. Dominika, "najświętszego kapłana Bożego" (modlitwa bł. Jordana z Saksonii do św. Dominika), który "dzień dawał bliźnim, noc Bogu" i "ze wszystkich sił oraz z największą gorliwością starał się o dusze, które mógłby zdobyć dla Chrystusa, a było w jego sercu przedziwne i wprost niewiarygodne pragnienie zbawiania dusz" (Libellus bł. Jordana o początkach Zakonu Kaznodziejskiego, 105 i 34).
- Pomni na wzniosłość swego powołania, kapłani św. Dominika "niech się poświęcają przede wszystkim głoszeniu słowa i nauczaniu" (1 Tm 5, 17), "wierząc w to, co w prawie Bożym rozważając czytali, nauczając tego, w co uwierzyli, naśladując, czego nauczali" (KK 6), by byli ludu "prawdziwymi wychowawcami w wierze" (DK 28) i głosicielami Ewangelii w świecie.
- Ponieważ z samego obowiązku pasterskiego żyją wśród świata, niech wyrabiają w sobie te cnoty, które uczynią ich posługę u ludzi wiarygodną, a mianowicie "dobroć, szczerość, moc i stałość ducha, ustawiczną troskę o sprawiedliwość, uprzejmość" (DK 3), wielkoduszność oraz wszystko to, co czyni ich przed ludźmi godnymi miłości w Panu (Flp 4, 8): tak by można było powiedzieć o nich to, co zostało powiedziane o św. Dominiku: "Wszystkich ludzi przyjmował szerokim sercem miłości, a ponieważ wszystkich miłował, przez wszystkich był kochany. Uważał za właściwą sobie cechę radować się z radującymi, płakać z płaczącymi (Rz 12, 15), a zawsze pełen miłości, oddając się cały dla zbawienia bliźnich" (Libellus 107).
-
- Kapłani, którzy trwając w swym postanowieniu zdecydowali się iść śladami św. Dominika celem ściślejszego zjednoczenia się z Chrystusem-Kapłanem, składają w swoim czasie profesję w Zakonie.
- Przez ten akt, płynący z żywej wiary i głębszej świadomości otrzymanego chrztu i święceń kapłańskich, przyrzekają oddać swój tryb życia specjalnej regule doskonałości i stają się synami św. Dominika.
- Niech starają się, świadomi złożonej profesji, w miarę swych sił wieść życie w duchu rad ewangelicznych i błogosławieństw, współpracując w ten sposób z łaską otrzymaną przez włożenia rąk.
- Ci zaś, którzy, poruszeni pragnieniem pełniejszej konsekracji siebie, chcą realizować rady ewangeliczne przez trzy śluby, będą mogli to uczynić swobodnie i w formie prywatnej.
Profesja w Zakonie św. Dominika
-
- Profesja w Zakonie św. Dominika pobudza do praktyki głębszego ducha ubóstwa, tak że kapłani żyjący w świecie i uznający "ludzkie wartości i dobra stworzone za dary Boże" (DK 17), potrafią jednak używać ich roztropnie i stosowanie do celów swego duszpasterskiego posługiwania. W ten sposób będą mogli dojść do "praktykowania dobrowolnego ubóstwa, przez które wyraźniej upodobnią się do Chrystusa i staną się bardziej chętni do świętej posługi" (DK 17).
- Profesja w Zakonie św. Dominika pozwala im zrozumieć i przeżyć wzniosłą łaskę celibatu, który jest "znakiem i zarazem bodźcem pasterskiej miłości oraz szczególnym środkiem duchowej płodności w świecie" (DK 17), co więcej, żywym argumentem na rzecz przyszłego życia, które głoszą w przepowiadaniu słowa.
- Profesja w Zakonie św. Dominika pomaga im również w zdobywaniu pełnej świadomości hierarchicznej więzi z Biskupem i Papieżem, udoskonalając w ich sercach prawdziwe posłuszeństwo, przez które "czczą w nich autorytet Chrystusa, Najwyższego Pasterza". Jest ono darem w służbie Kościoła i szczerą uległością wobec Jego nauczania.
Źródła uświęcenia
- Główne źródła, z których kapłani św. Dominika czerpią swój rozwój duchowy oraz wzrost kontemplacji i ducha apostolskiego, są następujące:
- święte czynności, jakie codziennie spełniają w swoje duszpasterskiej posłudze, byleby je wykonywali w należyty sposób, z większą gorliwością, w łączności z Biskupem i innymi kapłanami (DK 13) oraz z całym Zakonem Dominikańskim, którego stali się członkami
- Słowo Boże wewnętrznie przyjęte z wiarą, przez prywatną lekturę i publiczne czytanie Pisma świętego, przez nie stają się uczniami Boskiego Mistrza i Mądrości Bożej, zdolnymi głosić Słowo w mocy Bożej (2 Kor 4, 7; DK 13)
- codzienne i godne składanie Ofiary Mszy św., która łącząc ich z tajemnicą śmierci Pana, zachęca także do umartwiania uczynków ciała, jak i do ofiarowania samego siebie samych za powierzoną sobie owczarnię (1 J 3, 16; DK 13)
- codzienne i pobożne odmawianie brewiarza jednoczy ich z wzniosłą modlitwą Chrystusa i Kościoła za świat (DK 13); kapłani św. Dominika mogą się posługiwać kalendarzem dominikańskim, aby w jedności z całym Zakonem mogli lepiej modlić się i pełniej uczestniczyć w łaskach i zasługach Zakonu
- codzienny dialog z Chrystusem, za przykładem św. Dominika, o którym czytamy, że "zawsze rozmawiał z Bogiem lub o Bogu" (Akta kanonizacyjne) oraz że "w godzinach nocnych nikt nie był od niego gorliwszy w czuwaniach i wszelkiego rodzaju błaganiach", a także "miał stały zwyczaj przebywania w nocy w kościele... Modlił się więc w nocy i trwał na czuwaniu" (Libellus 105-106). Niech oddają się codziennej medytacji oraz przynajmniej raz na miesiąc praktykują duchowe skupienie (DK 18).
- praktyka częstej i owocnej spowiedzi świętej dla nawrócenia serca, z codziennym rachunkiem sumienia, ponadto "niech wysoko sobie cenią kierownictwo duchowe" (DK 18).
- studium Pisma świętego, Ojców Kościoła i teologii, zwłaszcza tej, którą tak jasno i głęboko wyłożył św. Tomasz z Akwinu
- nabożeństwo do Bogurodzicy Dziewicy, które w naszym Zakonie wyraża się szczególnie w odmawianiu Różańca św., pojętego jako kontemplowanie wraz z Maryją tajemnic zbawienia: życia, śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. Temu prostemu, lecz mądremu i wzniosłemu sposobowi modlitwy niech kapłani św. Dominika pozostaną zawsze wierni.
- specjalne nabożeństwo do św. Ojca Dominika i wytrwałe naśladowanie jego niezwykłego przykładu świętości życia, ducha apostolskiego i gorliwości o zbawienie dusz: jego żarliwej modlitwy, kontemplacji, skupienia ducha i stałej więzi z Bogiem; szczególnie także nabożeństwo do św. Katarzyny Sieneńskiej, sławnej córki Zakonu, wiernej sługi i doktora Kościoła, a równocześnie niebieskiej Patronki całego III Zakonu Dominikańskiego; wreszcie nabożeństwo do wszystkich świętych i błogosławionych Zakonu wraz z naśladowaniem ich przykładu
Życie eklezjalne i wspólnotowe
- Mając stale przed oczyma swoją powszechną misję, "niech kapłani pamiętają o serdecznej trosce o wszystkie Kościoły" i dlatego w łączności z Biskupem niech zawsze będą "gotowi udać się tam, gdzie będzie wymagała pasterska konieczność" (DK 10).
- Wzrastając ustawicznie w ścisłej więzi ze swoim Biskupem, niech kapłani starają się otaczać go stałą miłością, niech dzielą z nim troski oraz radości dzieł apostolskich oraz wielkodusznie i wiernie z nim współpracują (DK 7). Przykład św. Dominika niech również pod tym względem stoi przed oczyma naszych kapłanów, bowiem św. Patriarcha przez całe życie apostolskie żywił w sercu szczególny szacunek wobec św. hierarchii.
-
- Ponieważ dzięki wspólnocie święceń kapłańskich i misji w Kościele "wszyscy kapłani są związani między sobą głębokim węzłem braterstwa sakramentalnego" i tworzą wokół swego Biskupa "jedno grono kapłańskie" (DK 8), dlatego należy do wszystkich kapłanów, czy to zakonnych, czy to diecezjalnych, odnosić się jako bracia w kapłaństwie ze szczerą miłością i służyć sobie wzajemnie pomocą zarówno w modlitwie, jak i w pracy apostolskiej, "aby wspólnie pracować dla prawdy" (3 J 8).
- Kapłani zaś, którzy składają profesję według reguły św. Dominika, nawet jeśli nie żyją we wspólnocie zakonnej, niech jednak nie zapominają, że stanowią część Rodziny Dominikańskiej i należą do specjalnego braterstwa. Braterstwo to powinno być zawsze żywe i uzewnętrzniać się w okresowych regularnych zebraniach: niekiedy niech się spotykają również z braćmi dominikanami, którzy na pewno chętnie i radośnie przyjmować ich będą w swoich konwentach i domach oraz podzielą się z nimi również w ten widzialny sposób łaskami i dobrami Zakonu.
-
- Kapłani należący do fraterni niech utrzymują serdeczne i częste kontakty również z innymi członkami laikatu dominikańskiego, złączeni z nimi wspólnym, opartym na chrzcie świętym, powszechnym kapłaństwem. "Niech uznają godność katolików świeckich i właściwy im udział w misji Kościoła" (DK 9). Niech chętnie wsłuchują się w ich opinie i dążenia, aby łatwiej rozpoznać znaki czasu. Niech także roztropnie zlecają im zadania wymagające zaufania dla dobra Kościoła, niech starają się we wszystkim być w pokoju i zgodzie. Jednakże niech nie przestają spełniać wobec nich swego właściwego posłannictwa, a mianowicie kierownika i nauczyciela. Co więcej, niech będą zarazem gorliwymi obrońcami i głosicielami prawdy, aby wierni nie byli miotani różnymi wiatrami nauk (KD 9; Ef 4, 14). Wspaniałym przykładem obrońcy i głosiciela prawdy jest dla nas sam św. Ojciec Dominik i Zakon przez niego założony.
- Kapłani, stanowiący część Rodziny Dominikańskiej, niech w miarę możności będą tymi, którzy ożywiają wiarą fraternie świeckie i niech nimi kierują, niech je pouczają i prowadzą na drodze doskonałości oraz pociągają do Chrystusa słowem i przykładem, pozostawiając im wszakże należną swobodę i samodzielność, jaka im przysługuje i jest przyznana zgodnie z ich statutami.
Przyjęcie do fraterni i profesja
- O przyjęciu do fraterni kapłańskiej św. Dominika decyduje zgoda większości jej Rady.
-
- Kapłanów przyjmuje się do Zakonu specjalnym świętym obrzędem (obłóczyny), którym rozpoczyna się nowicjat; trwa on normalnie jeden rok, chyba że ze słusznej przyczyny przełożony Zakonu udzieli w tej sprawie dyspensy.
- Po zakończeniu tego okresu przygotowawczego, koniecznego dla poznania i zgłębienia ducha Zakonu św. Dominika, kapłanów dopuszcza się do profesji za uprzednią zgodą większości Rady Fraterni.
- Nowicjatu nie można ważnie przedłużyć ponad dwa lata.
-
- Na mocy profesji, przyjętej i zatwierdzonej w imieniu Kościoła i Zakonu, kapłani stają się w pełni i ostatecznie członkami Rodziny Dominikańskiej i mają udział w jej dobrach duchowych.
- Przy składaniu profesji należy używać następującej formuły:
Na cześć Boga Wszechmogącego, Ojca i Syna, i Ducha Świętego, Błogosławionej Maryi Dziewicy i św. Ojca Dominika, ja, N.N., wobec ciebie, ojcze N.N., w zastępstwie Generała Zakonu Braci Kaznodziejów, składam profesję i oświadczam, że chcę żyć według Reguły Fraterni Kapłańskich św. Dominika aż do śmierci.
- W wyjątkowych okolicznościach, kiedy wyższy przełożony Zakonu uzna to za słuszne, niektórzy kapłani mogą być przyjęci prywatnie, tzn. poza miejscową fraternią. Nazwiska ich należy wpisywać do osobnej księgi.
Fraternie i ich zarząd
-
- Kapłani św. Dominika w poszczególnych miejscowościach są zwykle przyjmowani do miejscowej fraterni, tj. różnych miast, dekanatów, diecezji. Mają one odbywać swoje regularne zebrania okresowe.
- Na założenie fraterni kapłańskiej musi dać zgodę Ordynariusz diecezji.
- Zaleca się bardzo, by w każdej prowincji Zakonu kapłani, przyjęci prywatnie do Zakonu, grupowali się w pewnego rodzaju fraternie i spotykali się przynajmniej raz do roku.
-
- Fraternie kapłańskie św. Dominika są złączone z Zakonem i w sprawach dotyczących ich postępu w życiu dominikańskim zależą od wyższych przełożonych Zakonu, to znaczy od Prowincjała terytorium, na którym fraternie są ustanowione, oraz od Generała Zakonu, jako najwyższej głowy Rodziny Dominikańskiej i następcy św. Dominika. Generał troszczy się jednak o wszystkie fraternie przez swego Promotora Generalnego, a Prowincjał przez swego Promotora Prowincjalnego, który od czasu do czasu je wizytuje, rozwijając w nich ducha życia dominikańskiego.
- Obrzędowi obłóczyn i profesji zazwyczaj przewodniczą przełożeni zakonni lub ich delegaci.
-
- Każdą fraternią zarządza przeor ze swoją Radą.
- Przeor zwołuje zebrania Rady fraterni oraz im przewodniczy, utrzymuje kontakt z przełożonymi Zakonu, dopomaga członkom fraterni do postępu duchowego i troszczy się o wierne zachowanie przyjętej Reguły.
-
- Rada, o której mowa, jest wybierana na trzy lata większością głosów członków fraterni, którzy złożyli profesję.
- Wybrani w ten sposób radni wybierają następnie większością głosów ze swego grona Przeora. Wybór ten ma być potwierdzony przez Prowincjała, po uprzednim wysłuchaniu zdania Promotora.
- Przeor ze swoją Radą ustala liczbę radnych, jak również częstotliwość zebrań, sposób ich przeprowadzania, określa czas, częstotliwość i trwanie ćwiczeń duchowych, modlitwy za zmarłych braci, jak również wszystko, co dotyczy życia i rozwoju fraterni, a co nie zostało szczegółowo określone w tej Regule. W tym wszystkim należy zawsze zasięgać opinii Promotora.
-
- W prowincji zakonnej, w której istnieje więcej fraterni kapłańskich, prowincjał może mianować - po zasięgnięciu zdania Promotora - jakiegoś kapłana, odpowiedzialnego za wszystkie fraternie. Jeśli z jakiejkolwiek racji okaże się to niemożliwe, Promotor zajmie się tym osobiście.
- Wspomniany kapłan odpowiedzialny za fraternie, razem z Promotorem, ma za zadanie troszczyć się o fraternie Prowincji, starać się o wzrost wszystkich fraterni kapłańskich, utrzymywać stałą łączność z przełożonym prowincjalnym Fraterni Świeckich św. Dominika. Może również brać udział w zebraniach Rady Prowincjalnej Fraterni Świeckich, razem z Promotorem i Przewodniczącym, utrzymując w ten sposób braterską wspólnotę między kapłanami i członkami laikatu dominikańskiego.
- To, co wyżej powiedziano o organizacji prowincjalnej fraterni, dotyczy również organizacji w skali krajowej i międzynarodowej.
-
- Ażeby kapłani św. Dominika przyjęli swe zobowiązania "nie jako niewolnicy pod prawem, ale jako wolni pod łaską" (Reguła św. Augustyna), stwierdza się, że poszczególne przekroczenia Reguły nie stanowią winy moralnej.
- Przełożeni fraterni, należący do Zakonu, mogą prawomocnie dyspensować z poszczególnych przepisów Reguły czasowo lub na stałe, o ile uznają to za słuszne.
- Prowincjał ma władzę uprawomocnienia nieważnie dokonanych aktów fraterni, zwłaszcza odnośnie przyjęcia do niej i profesji.
|